Nachtkerza

 

I trüal bloß oifach so
grad vor mi nô,
gang fascht vorbei.
Dô – aus em Augawenkel
flüsterleis‘
seh‘ i was blenzla
ond mir ischt fascht,
als äfft mi dô d’Natur.
I gang druff zua
ond guck b’häb nô
ond suach
ond dô –
em Augablick –
fitzt a feins Kelchblatt stengelwärts
ond isch scho still,
als obs leis‘ wischpelt:
„Ach, dô war doch nix … .“
I schtand ganz starr,
da Mund vor Stauna weit
grad wia a Kend
ond seh jetzt leis‘
ganz leis‘
a lichtgelbs Knösple sanft sich dreah
wia im Spiralatanz
aus dem an gold’ner Kelch sich malt
ond sich em Leba gibt
für bloß oi Nacht.